سنجش اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی و طرحواره‌ درمانی بر کاهش میزان رفتار تکانشی ‌در آشفتگی شخصیت مرزی

مقدمه: اختلال شخصیت مرزی شایع‌ترین اختلال شخصیت در‌ روانپزشکی است. میزان اقدام به خودکشی در افراد دچار این اختلال نزدیک 10% است. هدف: مقایسه اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی و طرحواره‌ درمانی بر رفتار تکانشی در بیماران دچار اختلال شخصیت مرزی بیمارستان بوعلی شهر قزوین. مواد و روش‌‌ها: پژوهش از نظر هدف کاربردی و شیوه گردآوری داده‌های پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش‏آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش دربرگیرنده همه بیماران دچار اختلال شخصیت مرزی بود که به دلیل رفتارخودکشی‌گرایانه به بیمارستان بوعلی شهر قزوین مراجعه کرده بودند. نمونه‌‌های پژوهش شامل 36 نفر به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. از این تعداد 24 نفر به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی هر گروه 12 نفر و یک گروه گواه نیز 12 نفر جایگزین شدند. در این پژوهش از مصاحبه بالینی ساخت‌دار، پرسشنامه میلون و پرسشنامه‌ی رفتارهای تکانشی بارات استفاده شد. بیماران اختلال شخصیت مرزی گروه‌های آزمایش در 16 نشست 45 دقیقه‌ای به صورت جداگانه در 16 هفته پیاپی زیر مداخله قرار گرفتند. داده‌ها با آزمون تحلیل کواریانس چند متغیری، یک متغیری و آزمون تعقیبی توکی و نرم‌افزار SPSS22 تحلیل شد. نتایج: تفاوت معنی‌دار‌ بین رفتاردرمانی دیالکتیکی و طرحواره درمانی بر رفتار تکانشی در سطح (05/0> P) وجود داشت. همچنین، تفاوت معنی‌دار‌ بین رفتار درمانی دیالکتیکی و طرحواره درمانی در بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی در متغیر نامبرده در سطح 01/0> P وجود نداشت. نتایج بدست آمده از دوره یک‌ماهه پی‌گیری در راستای یافته‌های پیشین بود. نتیجه‌گیری: رفتار درمانی دیالکتیکی و طرحواره درمانی در کاهش رفتار تکانشی در بیماران دچار اختلال شخصیت مرزی اثربخش است.